Laatste 1000 km
Door: Nathalie
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
25 Juli 2013 | Frankrijk, Bougue
Vanuit Bougue weer een up date.
Eerst THANKS voor alle lieve berichtjes hier. TOPPIE!
Thanks ook voor de smsjes en de belletjes, doen mij erg goed!
Momenteel gaat ie weer echt goed met Naathje, maar heb het een paar dagen echt wel zwaar gehad.
Fysiek, mentaal en emotioneel.
Fysiek is handig uit te leggen. Het is een graadje of 45 in de middagen hier, elke dag dus vroeg op, ben voortaan rond 6 uur weg. Veel lopen en hitte zijn okay, mijn lichaam is gewend aan het lopen maar had het gevoel eten te kunnen stoppen in mijn lichaam, maar dat het meteen weer verdween en dat het geen energie opnam.
DUS 2 dagen echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel weinig gelopen. Een dag van 17 en een dag van 18km.
RUST nemen in de middagen en ETEN ETEN ETEN.
Ben ook maar weer begonnen met het eten van tonijn en kip, want kom er anders niet met de eiwitten.
Varkens en rundvlees...... dat lukt nog niet in mijn koppie, maar aangezien ik bijna overal zelf kook, doe ik het zo zolang het nodig is.
Toevallig waren de etappes in het boekje ook kort en de andere erg lang, en lastig voor slaapplekken onderweg, dus de 3 Belgen en Thomas (die ook een Belg is maar niet bij die 3 hoort) zijn er ook nog :)
Daarbij Elisabeth weer tegengekomen. Had haar in Vezelay ontmoet en zij liep de zuid route. Komt mijn Duits goed van pas. Zij gaat straks de Camine del Norte lopen, langs de kust, dus dan scheiden onze wegen zich weer. MAAR ze woont in Munchen en ga haar zeker weer zien deze winter.
Voel me nu fysiek weer goed!
Mentaal kan ik het ook uitleggen.
Op een gegeven moment wordt het een soort van saai zeg maar.
Elke dag je tas inpakken op dezelfde manier, zodat ie lekker zit.
Kiezen uit shirtje 1 of shirtje 2.
En gewoon WEER wandelen.
Zin of geen zin, het doel is om toch vooruit te gaan.
Soms loop ik als een automaat. Mijn lichaam loopt in een ritme, ik hoor de stokken tikken op het asfalt, of ik duw ze (met een ander ritme) door het gras maar ik weet dan niet precies waar IK ben.
Kilometer na kilometer wandelen wandelen.
Andere dagen gaat het gewoon lekker en enige dagen is het zwaar. Waarom deed ik dit ook al weer?
Daarbij was het enige dagen echt steeds hetzelfde landschap; mais en tarwe......
De dorpen hier lijken dood, de oude mensen blijven terwijl de jongeren denk ik naar de stad gaan. Het is heet, dus niemand die lekker in de tuin aan het frutselen is, lastig om je water bij te vullen (leven het kerkhof), niemand die je gedag zegt of vraagt of je iets nodig hebt en gewoon dus dat je in de ochtend zo vroeg opstaat om alweer te gaan wandelen.
Gelukkig geloof ik in het Budhisme wat ze me bij vipassana geleerd hebben. Alles komt en alles gaat en ook deze fase is voorbij.
Fijne mensen om me heen gehad, een dag weer ouderwets met Thomas gelopen, fysiek sterker, dus mentaal ook wat rust (toch zorgen maken en hopen dat rust en eten genoeg is) (ps drink nu een liter of 4-5 per dag water, scheelt ook veel in de fitheid).
Het landschap heeft weer nieuwe input gekregen, I LIKE!
Zonnebloemen velden, wijnvelden, bergje op, bergje af, bossen, landschap als de Loonse en Drunense duinen, maar speciaal die zonnenbloemen doen het hem!
Nu zelfs zo dat na een paar dagen met zo veel gezellige mensen, samen koken, wijntje, etc dat ik mijn etappes zo heb verdeeld dat ik hier vandaag ALLEEN ben.
GODDELIJK!
Iedereen liep er vandaag 30 en ik 20.
Zij morgen 20 en ik 30, al zag ik op de kaart dat ik niet de grote stad Mont de Marsan in hoef, maar er ook langs kan, scheelt weer 2-3 km.
Effe lekker in rust eten, in rust slapen ( geen snurkers heute Nacht, oh yeh) en niet perse zachtjes doen in de ochtend.
Emotioneel gaat het ook weer beter.
Danielle heeft gebeld, gister heeft papa gebeld heeeeeeeel lang en vandaag werd ik verrast door Willy aan de telefoon!
Ja, als dochter maak je je toch zorgen om je ouders.
Mama zit op de juiste plek momenteel, daar krijgt ze de professionele hulp die ze nodig heeft en die wij haar niet kunnen bieden.
Papa maakt het goed, lukt allemaal met werken, boodschappen, koken, zwemmen enzo. Maar toch........
Vorig jaar geen vakantie doordat opa overleed, nu geen vakantie omdat dat niet gaat. Kom ik hier veel 60 jarigen tegen die gezellig samen wandelen of fietsen en dat gun ik papa en mama ook.
Ik gun het mama dat de stofjes in haar hoofd weer in balans komen en dat ze minder bang is EN dat het zonnetje ook voor haar weer schijnt, want ik denk dat het heel moeilijk is voor haar op dit moment en dat is iets wat ik moeilijk vind.
En papa gun ik ook zijn stukje en dan het liefste samen met een happy mama, zodat zij ook weer samen op vakantie naar Zwitserland kunnen of een weekje weg naar een mooi land zo met Hennie en Ruud of met Henk en Maria.
Dat ze beide samen kunnen genieten van het kindje wat onze familie straks komt uitbreiden etc.
Dan voel ik me echt ver weg.
Ik stuur veel kaartjes, sms haast iedere dag, stuur mijn energie, maar vind het moeilijk fysiek zo ver weg te zijn.
Ik praat hier zo wel eens met Boris of Elisabeth en ook met 2 duitse vrouwen, maar toch.
Roos lieverd, Sabine, Marjo....... dan mis ik jullie extra!
Jullie kennen MIJ en julie kennen mama. Bij jullie kan ik dan een keer effe lekker uitjanken, dan krijg ik een knuffel en geven jullie mij andere points of view.
Daarbij zou ik zelf vaak naar het ziekenhuis kunnen gaan en met eigen ogen kunnen zien hoe het gaat, zou ik zelf aan de verpleging of de pshychiater iets kunnen vragen en gewoon LIEF zijn voor mama van dichtbij.
Maar dat gaat nu niet......
Ik loop hier.......
Heb een paar heel zware en verdrietige dagen gehad en er zijn nog wel zeker wel momenten, maar na het telefoontje van papa voel ik wel dat er een soort van last van mijn schouders is, de rugzak is iets lichter.
KORTOM:
Naathje stapt door!
Gister iets van de route af gegaan, omdat die verandert is, maar ik wilde perse door Retjons komen om op de foto te gaan met de 1000 km steen
JAAAAA de laatste 1000 kilometers te gaan
Nog een paar etappes en dan ga ik de pyreneeen door naar Spanje
Had ik als kind nooooooooooit kunnen denken, TE VOET naar Spanje en dan ben ik er nu al bijna.
Tot 3 aug werken de mensen die ik uit Vessem ken, waar ik ook mijn boekje van heb kunnen overnemen, als hospitalier in Roncevalles en dat is de 1e etappe in Spanje,
Ga zeker wel daar slapen en met hen wat kletsen.
Ga ook zeker vroeg slapen en vroeg weg, want het wordt weer WARM (Heb een dag met mijn stokken in het asfalt geschreven.... hihihihihi) en ga GENIETEN!
Doe ik al, maar Spanje is denk ik ook weer heel anders.
Morgen dus een langere dag, op weg naar het klooster om daar te slapen.
Ik had graag nog van dag tot dag bijgewerkt, maar vanaf de laatste mail is dat wel erg veel......
En ik vind het al lief dat ik hier bij het barretje even op internet mag.... 45 min verder.... dus ga dat later nog een keer doen.
Ga nog even facebook checken en de mail van Sabine
Veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel liefs voor nu en geniet van het zomerse weer, de roseetjes, biertjes, hugos en onkel schrals, de ijsjes, dagjes zwembad etc
Eerst THANKS voor alle lieve berichtjes hier. TOPPIE!
Thanks ook voor de smsjes en de belletjes, doen mij erg goed!
Momenteel gaat ie weer echt goed met Naathje, maar heb het een paar dagen echt wel zwaar gehad.
Fysiek, mentaal en emotioneel.
Fysiek is handig uit te leggen. Het is een graadje of 45 in de middagen hier, elke dag dus vroeg op, ben voortaan rond 6 uur weg. Veel lopen en hitte zijn okay, mijn lichaam is gewend aan het lopen maar had het gevoel eten te kunnen stoppen in mijn lichaam, maar dat het meteen weer verdween en dat het geen energie opnam.
DUS 2 dagen echt heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel weinig gelopen. Een dag van 17 en een dag van 18km.
RUST nemen in de middagen en ETEN ETEN ETEN.
Ben ook maar weer begonnen met het eten van tonijn en kip, want kom er anders niet met de eiwitten.
Varkens en rundvlees...... dat lukt nog niet in mijn koppie, maar aangezien ik bijna overal zelf kook, doe ik het zo zolang het nodig is.
Toevallig waren de etappes in het boekje ook kort en de andere erg lang, en lastig voor slaapplekken onderweg, dus de 3 Belgen en Thomas (die ook een Belg is maar niet bij die 3 hoort) zijn er ook nog :)
Daarbij Elisabeth weer tegengekomen. Had haar in Vezelay ontmoet en zij liep de zuid route. Komt mijn Duits goed van pas. Zij gaat straks de Camine del Norte lopen, langs de kust, dus dan scheiden onze wegen zich weer. MAAR ze woont in Munchen en ga haar zeker weer zien deze winter.
Voel me nu fysiek weer goed!
Mentaal kan ik het ook uitleggen.
Op een gegeven moment wordt het een soort van saai zeg maar.
Elke dag je tas inpakken op dezelfde manier, zodat ie lekker zit.
Kiezen uit shirtje 1 of shirtje 2.
En gewoon WEER wandelen.
Zin of geen zin, het doel is om toch vooruit te gaan.
Soms loop ik als een automaat. Mijn lichaam loopt in een ritme, ik hoor de stokken tikken op het asfalt, of ik duw ze (met een ander ritme) door het gras maar ik weet dan niet precies waar IK ben.
Kilometer na kilometer wandelen wandelen.
Andere dagen gaat het gewoon lekker en enige dagen is het zwaar. Waarom deed ik dit ook al weer?
Daarbij was het enige dagen echt steeds hetzelfde landschap; mais en tarwe......
De dorpen hier lijken dood, de oude mensen blijven terwijl de jongeren denk ik naar de stad gaan. Het is heet, dus niemand die lekker in de tuin aan het frutselen is, lastig om je water bij te vullen (leven het kerkhof), niemand die je gedag zegt of vraagt of je iets nodig hebt en gewoon dus dat je in de ochtend zo vroeg opstaat om alweer te gaan wandelen.
Gelukkig geloof ik in het Budhisme wat ze me bij vipassana geleerd hebben. Alles komt en alles gaat en ook deze fase is voorbij.
Fijne mensen om me heen gehad, een dag weer ouderwets met Thomas gelopen, fysiek sterker, dus mentaal ook wat rust (toch zorgen maken en hopen dat rust en eten genoeg is) (ps drink nu een liter of 4-5 per dag water, scheelt ook veel in de fitheid).
Het landschap heeft weer nieuwe input gekregen, I LIKE!
Zonnebloemen velden, wijnvelden, bergje op, bergje af, bossen, landschap als de Loonse en Drunense duinen, maar speciaal die zonnenbloemen doen het hem!
Nu zelfs zo dat na een paar dagen met zo veel gezellige mensen, samen koken, wijntje, etc dat ik mijn etappes zo heb verdeeld dat ik hier vandaag ALLEEN ben.
GODDELIJK!
Iedereen liep er vandaag 30 en ik 20.
Zij morgen 20 en ik 30, al zag ik op de kaart dat ik niet de grote stad Mont de Marsan in hoef, maar er ook langs kan, scheelt weer 2-3 km.
Effe lekker in rust eten, in rust slapen ( geen snurkers heute Nacht, oh yeh) en niet perse zachtjes doen in de ochtend.
Emotioneel gaat het ook weer beter.
Danielle heeft gebeld, gister heeft papa gebeld heeeeeeeel lang en vandaag werd ik verrast door Willy aan de telefoon!
Ja, als dochter maak je je toch zorgen om je ouders.
Mama zit op de juiste plek momenteel, daar krijgt ze de professionele hulp die ze nodig heeft en die wij haar niet kunnen bieden.
Papa maakt het goed, lukt allemaal met werken, boodschappen, koken, zwemmen enzo. Maar toch........
Vorig jaar geen vakantie doordat opa overleed, nu geen vakantie omdat dat niet gaat. Kom ik hier veel 60 jarigen tegen die gezellig samen wandelen of fietsen en dat gun ik papa en mama ook.
Ik gun het mama dat de stofjes in haar hoofd weer in balans komen en dat ze minder bang is EN dat het zonnetje ook voor haar weer schijnt, want ik denk dat het heel moeilijk is voor haar op dit moment en dat is iets wat ik moeilijk vind.
En papa gun ik ook zijn stukje en dan het liefste samen met een happy mama, zodat zij ook weer samen op vakantie naar Zwitserland kunnen of een weekje weg naar een mooi land zo met Hennie en Ruud of met Henk en Maria.
Dat ze beide samen kunnen genieten van het kindje wat onze familie straks komt uitbreiden etc.
Dan voel ik me echt ver weg.
Ik stuur veel kaartjes, sms haast iedere dag, stuur mijn energie, maar vind het moeilijk fysiek zo ver weg te zijn.
Ik praat hier zo wel eens met Boris of Elisabeth en ook met 2 duitse vrouwen, maar toch.
Roos lieverd, Sabine, Marjo....... dan mis ik jullie extra!
Jullie kennen MIJ en julie kennen mama. Bij jullie kan ik dan een keer effe lekker uitjanken, dan krijg ik een knuffel en geven jullie mij andere points of view.
Daarbij zou ik zelf vaak naar het ziekenhuis kunnen gaan en met eigen ogen kunnen zien hoe het gaat, zou ik zelf aan de verpleging of de pshychiater iets kunnen vragen en gewoon LIEF zijn voor mama van dichtbij.
Maar dat gaat nu niet......
Ik loop hier.......
Heb een paar heel zware en verdrietige dagen gehad en er zijn nog wel zeker wel momenten, maar na het telefoontje van papa voel ik wel dat er een soort van last van mijn schouders is, de rugzak is iets lichter.
KORTOM:
Naathje stapt door!
Gister iets van de route af gegaan, omdat die verandert is, maar ik wilde perse door Retjons komen om op de foto te gaan met de 1000 km steen
JAAAAA de laatste 1000 kilometers te gaan
Nog een paar etappes en dan ga ik de pyreneeen door naar Spanje
Had ik als kind nooooooooooit kunnen denken, TE VOET naar Spanje en dan ben ik er nu al bijna.
Tot 3 aug werken de mensen die ik uit Vessem ken, waar ik ook mijn boekje van heb kunnen overnemen, als hospitalier in Roncevalles en dat is de 1e etappe in Spanje,
Ga zeker wel daar slapen en met hen wat kletsen.
Ga ook zeker vroeg slapen en vroeg weg, want het wordt weer WARM (Heb een dag met mijn stokken in het asfalt geschreven.... hihihihihi) en ga GENIETEN!
Doe ik al, maar Spanje is denk ik ook weer heel anders.
Morgen dus een langere dag, op weg naar het klooster om daar te slapen.
Ik had graag nog van dag tot dag bijgewerkt, maar vanaf de laatste mail is dat wel erg veel......
En ik vind het al lief dat ik hier bij het barretje even op internet mag.... 45 min verder.... dus ga dat later nog een keer doen.
Ga nog even facebook checken en de mail van Sabine
Veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel liefs voor nu en geniet van het zomerse weer, de roseetjes, biertjes, hugos en onkel schrals, de ijsjes, dagjes zwembad etc
-
25 Juli 2013 - 20:56
Sabine:
Respect lieverd, heel veel respect, voor hoe je het allemaal doet, emotioneel en fysiek.
Trots op jou.
X Sabine -
25 Juli 2013 - 22:01
Pieter En Trudy Bollen:
Lieve Nathalie,
Vandaag is het de feestdag van St. Jacobus, de naamgever aan dit pad. Een speciale dag dus.
Wij zijn ook weer op pad omdat we heimwee hadden naar de Camino. Het lijkt me ook best moeilijk om alleen op pad te zijn en dus voortdurend alleen verantwoordelijk te zijn voor je zelf. Het is zo heerlijk als iemand even voor je zorgt of op je let. Maar dat is een van de bijzonderheden van de Camino, St. Jacques voorziet in alles. Vertrouwen dat is het motto van de Camino.
Wij lopen hier in de Aubrac ook te zweten en te zwoegen, maar alle mooie natuur en de medepelgrims maken dat weer goed.
Bon courage, animo, op naar. Santiago
Lieve groet Pieter en Trudy Bollen -
26 Juli 2013 - 00:21
Papa En Mama:
Hoi Nathalie, ik print het nu uit dan lees ik het straks en kan mama het ook lezen.\Fijn dat we elkaar gisteren zo uitgebreid hebben kunnen spreken.
Gelet op het tijdstip zie wel dat ik nu naar bed ga.
Veel liefs en knuffels mama en papa. -
26 Juli 2013 - 10:29
Papa En Mama:
Hoi Nathalie. Na lekker geslapen te hebben las ik je weblog. Ik lees wel dat het weer een enorme verrijking van je ervaringen zal zijn. De Fransen zijn weer heel anders dan de Aziaten. Te voet wordt je helemaal teruggezet op jezelf. Je moet alles zelf doen, het dragen het lopen, het oriënteren en zoeken van drinkplaatsen en slaapplaats. Dan de 15 kg wegende rugzak met 1,5 ltr. water, maar nu drink je 4 tot 5 ltr. water per dag, dan zal je de fles onderweg wel een keer vullen anders wordt je rugzak wel een stuk zwaarder. Goed te lezen dat het telefoontje van mij je weer steun gaf om verder te gaan en de dingen hier maar aan mij over te laten. Kan jij een klein gedeelte loslaten. Bijzonder dat er een mijlpaal staat zo vanaf hier nog 1000 km. Dat is een echte opsteker als je van daaraf niet meer verkeerd loopt.
Wij hopen dat je onderweg nog veel gezellige mensen ontmoet zo ook de mensen uit Nuenen. Zal ook wel bijzonder zijn die daar te treffen. Je bent ruim over de helft dus hopen wij dat je het gaat halen.
Heel veel sterkte en energie toegewenst door mama en papa dan sluiten we af met een dikke knuffel. -
27 Juli 2013 - 13:39
Peettantetje:
Ha nichtje,
nog 1000 km. PUf, Puf!!!. Wat een mijlpaal heb je al gehaald. en dan heb ik het niet alleen over de kilometers. Je komt zó wel héél dicht bij je zelf, hè? en dat valt niet altïjd mee. Wel heel knap dat je door zet. Dat zegt wel iets over jou, hoor.
Fijn dat je onderweg mensen ontmoet, waar je af en toe iets mee kunt delen. dat geeft ook steun.
Ik merk zelf dat ik toch nog niet helemáál klaar ben met mijn werk. Dat betreft niet het werk zelf en de kinderen, maar de omgang van mijn collega's met mij. Ik heb niets meer van hen gehoord. Nou ja, dat is zo. Maar ik moet in mijn hoofd nog dàt stukje leeg maken. Op dàt plekje is het nog niet helemaal ontspannen. Het helpt wel om veel en vaak te fietsen en te wandelen, wat Henk en ik ook vaak doen.
Vandaag even niet, want er is een flinke onweersbui gevallen, na de hele week hitte (32 graden). Maar we mopperen niet, want het is wel fijn om een ouderwetse echte zomer te hebben.
En terwijl wij al bruine armen en benen hebben, is 'ons Bartje' spierwit, want hij blijft lekker binnen zitten, niks geen zon op zijn huidje. HIhihi."Er zijn mensen die moeten werken, mam," zegt hij, terwijl hij naast me staat als ik dit schrijf.
Nou meisje, hou je taai, eet en drink genoeg, maak plezier met andere lopers en toi toi toi. Op naar L'Espagne.
Liefs,
peettantetje. -
27 Juli 2013 - 18:34
Nelly En Tiny:
Hoi Nathalie;
Nou zeg je komt al een aardig eind deze kant uit (Roncesvalles) we kijken naar je uit hier op de berg. Inmiddels ben je wel zo getraind dat het moet gaan lukken. Heel veel groeten vanuit Espagna, ULTREA .
Buen Camino en tot snel
Groeten Nelly en Nelly -
30 Juli 2013 - 20:15
Wil En Jan:
Hallo Nathalie,
Wat heb je het weer fantastisch allemaal op papier gezet. Onze complimenten, niet alleen hiervoor maar zeker ook voor je pelgrimstocht . Wat ben jij een "knokker" en "doorbijter" !!!!!!!! Respect.
Als ik dit typ ben jij intussen al weer een paar dagen over die laatste 1000 km grens heen. Het is haast niet te bevatten, dat een mens zoiets kan !!! Wij wensen jou een super gevoel ( ikzelf zou het even moeten uitroepen) toe bij het passeren van de grens Frankrijk-Spanje en geniet ervan met volle teugen. En daarna een heerlijk treffen met de mensen uit Vessem.
Deze keer geen uitgebreid relaas uit Mierlo want we hebben elkaar een paar keer via de telefoon gesproken ( vond ik héél, héél, héééééééééééél fijn). En ik heb het idee dat mijn sms-jes sinds 29/7 ook weer aankomen. I hope so.
Twee paar armen omarmen jou nu even en wij geven jou allebei een dikke pakkerd.
Veel liefs
Jan en Wil
-
02 Augustus 2013 - 14:25
Mevr Meert:
Ha die Nathalie ik had nog een sms gestuurd. maar begreep van papa dat ik te laat was je had de grens al gepasseerd
Wat een prestatie,je laatste 1000km nog is nog heel wat.
Maar dat gaat jou helemaal lukken.
Ik het weekend ga ik weer een paar uurtjes naar huis.
Op de afdeling is het in het weekend rustig dan duren de dagen lang .
Nou Nathalie kop op je kan,dikke knuffelsssssssss van Papa Mama -
07 Augustus 2013 - 22:35
Edwin:
Hey bella.
Je ben een doorzetter en een optimist. Stap voor stap kom je steeds verder. Spreekwoordelijk en fysiek. De pelgrimstocht is niet alleen een toch van A naar B maar heeft duidelijk een doel en laat je een ander beeld zien.
Blijf in je kracht.
Dikste kus uit Geldrop,
Edwin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
