Tante Naath gaat naar Oostenrijk

Ja, waar zal ik beginnen?
Eerst ga ik jullie vertellen dat ik echt heel blij ben met alle lieve mensen die ik hier om me heen heb in het Hollandse land. Voel me bevoorrecht.
Heerlijk gevoel! Om nog zo veel mooie vriendschappen en familie relaties te mogen hebben na dik 4 jaar reizen.
Zo veel lieve mensen van wie ik hou! En met een ieder deel ik weer een ander stukje. Dank je wel daarvoor!

Zwaar valt het me dan ook deze keer om overmorgen naar Oostenrijk te gaan.
Tijd van werken is aangebroken. Op zich vind ik het ook wel weer lekker.
Werken in de bar, andere kant van mezelf naar boven halen, vrienden en collega's weer zien, de vaste gasten in de bar vragen al naar Natthi, volle bak gasgeven, entertainen, drankjes maken, dansen en show maken. Alsook een eigen plek hebben voor 4 maanden, lekker koken, goed voor mezelf zorgen, de bergen, de sneeuw, skiën, etc.
Ook wel een soort van thuiskomen, maar toch.

Ben maar 2,5 week echt in Nederland geweest, maar wat is er veel gebeurd.

Gezellig bij Roos en de kids, Sinterklaas avond, met gedichten, kadootjes zoeken, spelletjes, rijden naar de BSO, mijn verjaardag weer een keer in NL vieren met wat familie, dus zelf taart en cake bakken, film en dia's kijken bij papa en mama van vroeger, naar oma, de verjaardag van Marjo, theetje drinken bij Sabine, Nina knuffelen en weer groter zien, Mark en Dees bezoeken, bijkletsen met Edwin (al was het echt wel veel te kort!) en natuurlijk TANTE worden.

WAUW!
De spanning, wanneer zal het kindje van Danielle en Bas geboren worden? Wordt het een jongetje of een meisje?
Papa en ik hadden al een keer gependeld. Uitslag: een jongetje.
Ook bij de buuf van Roos de pendel erbij gehaald: een jongetje, do 5 dec.

Ik 2 dec, nog even vlug vlug wat boodschappen doen in Veldhoven City centrum. Nog even door naar de Rapportstraat voor reform dingetjes en naar de Appie daar.
Sta ik bij de bak spullen en toen ging mijn telefoon. Het nummer van Bas verscheen in mijn scherm.
Neem ik op met Heeeeeeeeeeeey Bas!
Was het mijn zus zelf.. haha... die me feliciteerde dat ik tante was geworden van een meisje, Lize.
Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
Allerlei gevoelens stroomden door mijn lijf en ik was en en al chaos... haha.
Vlug vlug naar Geldrop. Roze inpak papier halen, kaartje kopen en schrijven en door naar 'mijn' huisje om de kadootjes van de kraammand in te pakken.
Was echt heel moeilijk om de zenuwen te bedaren en een soort van rustig de kadootjes in te pakken. Al met al toch gelukt, folie er om en in de auto naar Den Bosch.
Het Jeroen Bosch Ziekenhuis stond gelukkig goed aangegeven, want ben er maar 1x eerder geweest (om mijn zus te verrassen voor haar vrijgezellen feest).

Daar de juiste kamer gevonden, op de deur geklopt en daar lag ze dan.
Mijn zus, kersverse mama, Lize pasgeboren, een paar uur oud naast haar in haar eigen 'bedje' en natuurlijk de papa, ons pap en mam en de schoonouders van ons Daniel.

Kon mijn ogen niet van haar afhouden. Zo'n klein prulleke, ieniemie meisje met alles er op en eraan.........
STIL word ik er van, al ben ik toch wat druk vanwege alle stofjes in mijn hoofd.

Na veel bewonder, geknuffel, geklets en foto's maken terug naar huis.
Gelukkig mocht ik al snel weer naar Den Bosch, gewoon naar mijn zusje thuis. Jeanet, de kraamhulp was er ook en kon zo met eigen ogen zien hoe zij mijn zus goed verwent en met veel liefde ook zorgt voor Lize.

Tijd doorbrengen met mijn zus. Lekker ouderwets samen in bed, kletsen, kletsen, genieten en nog meer momenten delen.

Onder de indruk ben ik van dit meisje. Zoooooooooooo klein, maar zo mooi, lief, schattig en alles er op en er aan :)
Mooi ook om Danielle zo te zien, als mama. Heeeeeeeel fijn dat ze het zo met me wil en kan delen.
Ben daarna natuurlijk nog best vaak langs geweest. Kletsen, knuffelen, huilen van geluk, kletsen, lachen, knuffelen.
Lize wakker maken voor de voeding, bij de voeding mogen zijn en zien hoe zo'n klein mini mensje bij de mama aan de borst ligt, de luier verschonen (eerst goed handen wassen!), pakje met sokjes etc weer aandoen, en gewoon kijken.
Ik kan echt uren naar haar kijken, zo mooi is ze. Zo puur, zo blanco, zo zonder schaamte. Gewoon human being zijn, in plaats van human doing.

Het raakt me. Het raakt me in het diepst van mijn ziel. Krijg er steeds weer tranen van in mijn ogen. Tranen van geluk!

Wat ben ik blij voor Lize, dat ze geboren mag worden. Wat ben ik blij voor mijn zus dat ze mama mag zijn. Na alle dingen die ze meegemaakt heeft in haar leven komt nu dan toch een hele mooie droom uit. Wat ben ik blij voor Bas dat hij 2 mooie vrouwen in huis heeft. Wat vind ik het ook zo 'lekker' Nederlands dat Bas dan gelijk weer moet werken..... lijkt me heel moeilijk voor hem.....
Wat ben ik blij voor papa en mama dat ze nu dan toch echt opa en oma zijn! Wat ben ik blij dat Ine (Daan's schoonmama) nu ook een kleindochter heeft! Naast de 2 mooie kleinzonen.
Wat ben ik blij dat ik tante ben!

Wat doet het gewoon veel met me.
Het laat me zien wat ik hier in Nederland toch allemaal voor moois en warms heb. Het laat me zien wat ik misschien ook wel eens ooit zou willen. Het laat me voelen.......
Het zet me aan het denken en voelen.
Wat zou ik willen? Wat heb ik nodig? Waar loopt mijn prins op het witte paard rond? Wat ga ik doen met mijn balans in Nederland en reizen? Is dit moois mij misschien ooit gegund? Zou ik het willen? En op wat voor manier dan? En waar?
Daarnaast zie ik natuurlijk mijn ouders. Met mama gaat het steeds een beetje beter, maar natuurlijk maak ik me nog wel zorgen. Wil ik ons pap en mam graag meer helpen, maar dat gaat niet echt. Ik kan lief zijn voor ze, effe bellen en veel langsgaan voor theetjes ofzo, maar fysiek kan ik weinig doen als ik weg ben. Blij dat ik hen allebei nog in mijn leven heb.
Oma, die met haar dik 90 jaar de hele dag in bed ligt. Niet meer kan praten, niet meer gewoon eten kan eten, alleen maar gemalen eten gevoerd kan krijgen. Wat krijgt zij nog mee van mijn liefde? Wat houdt haar nog hier op aarde? Wat moet zij nog leren? Of moeten wij nog leren van haar?
Dan Richard, die gecrasht is in India.......
Theo Slaats, die gewoon op het werk met een klant staat te kletsen en dezelfde middag nog in Nijmegen ziekenhuis ligt..... hersenbloeding... coma... gelukkig daar weer uit... maar toch...
Het leven is zo vergankelijk en het kan zo veranderen....

Het maakt me emotioneel.
Het maakt me kwetsbaar.
Het maakt me nieuwsgierig naar mijn toekomst.
Het maakt me dat ik op onderzoek wil naar mezelf. Zelfontwikkeling, ontplooiing, groei op allerlei vlakken.
Het maakt me dat ik weer meer van dat soort boeken lees.
Het maakt me dat ik echt wil blijven proberen mijn weg te lopen, wat die dan ook mag zijn.

Het voelt alsof ik momenteel niet precies weet waar die weg is. Dat ik ook niet meer precies weet waar de weg heen gaat, maar dat is ook weer okay.

De voorbereidingen voor Westendorf zijn getroffen.
De meeste mensen hier in Nederland weer gezien en geknuffeld (al had het meer, vaker en langer gemogen)
Appartement is geregeld, alsook de auto, winterbanden en sneeuwkettingen.
Mijn lading kruiden en tarwegras om gezond de ochtend te beginnen in de straks minder gezonde omgeving.
Meeste spullen gepakt. Alleen nog laarzen scoren, maar dat kan daar ook.
Nog even een staafmixer, oventje, springvorm etc geregeld om straks beter voor de inwendige Naath te kunnen zorgen dan vorig jaar.
Pois en hoelahoep zijn in huis om straks toch wat meer crea-sportief te kunnen zijn en dan ga ik gewoon eerst lekker werken.
Sparen voor de verdere plannen maar zonder concreet doel.
Later in het seizoen dan maar eens gaan voelen welke richting ik uit zal gaan.

Voettocht naar Rome?
Campertje?
Peru en Bolivia?
Misschien toch ook de zomer werken in Westendorf?
Of ...... komt er iets heel nieuws, of iemand heel nieuws in de picture.

Ik ga me open stellen voor alles en dan zal de richting wel komen.
Zo heeft het in het verleden altijd gewerkt en dat werkte goed, want wat heb ik toch mooie keuzes gemaakt, mooie mensen leren kennen en veel mooie dingen mogen beleven, meemaken, doen, zien, voelen, etc

Vertrouwen heb ik dan ook zeker, al vind ik het nu wel even lastig soms.
Misschien te veel moois hier? Te veel lieve mensen?

Ik weet het niet.
Ik weet alleen dat ik zo nog een nachtje ga slapen.
De kapper staat gepland voor morgen ochtend om me nog effe te pimpen :) zodat ik straks helemaal kek en hip achter de bar kan huppelen.
Daarna nog eeeeeeeeen keertje naar Danielle en Lize JEUH!!!!! Een knuffel brengen aan oma en nog een keertje eten met Roos.
Redelijk op tijd naar bed want ik wil zaterdag graag rond een uurtje of 8 vertrekken.
Op het gemak naar Westendorf, door naar Hopfgarten (naar mijn woning al daar) en dan begint weer een nieuw, maar ook oude en vertrouwde leven.

Voor nu hou ik het er even bij en dan horen jullie binnenkort meer van mijn belevenissen vanuit Oostenrijk

Ciao Ciao
XXX Naath