Stoer vrouwke en lief menneke op avontuur

Zo... zal maar met de deur in huis vallen....
Voel me klote op dit moment...
Voel me alleen, ben verdrietig, ik lijk zo ver weg van thuis, het voelt zo onwerkelijk, zo raar, alsof de film van mensen buiten langs mij afloopt terwijl mijn film effe stil staat...

Net naar de airport geweest.. Jonno hangt nu ergens in de lucht naar Saigon om daarvandaan vanavond 23.00 lokale tijd weer naar Nederland te vliegen...
Zo raar! Zo onwerkelijk dat hij straks weer in NL is.... en dat ons avontuur weer voorbij is.. The time flies..

Je weet natuurlijk dat het moment gaat komen, en toch is het moeilijk..
Ja... voel me effe echt goed verdrietig.. flink alleen.. hier op de hotel kamer.. waar we ook samen gezeten hebben...

Misschien niet heel handig om dit allemaal op de blog te zetten, nu, maar het is ook een stukje van mij en het hoort ook bij de reis die ik maak.

Kan je vertellen dat samen reizen in het begin effe echt heel erg moeilijk voor me was.. dacht echt niet zeker te weten ofdat ik dat wel 3,5 week zou kunnen...
Was zooooo ontzettend gewend aan het alleen reizen, zelf keuzes maken, mijn eigen plan trekken etc en dan mag je ineens dit allemaal samen doen (met iemand die ik eigenlijk alleen kende van een paar dagen India.. hihi).
Dus sorry nog een keer Jonno,. want ben echt niet altijd heel lief of makkelijk geweest...

Maar langzamerhand zijn Jonno en ik echt een super goed 'team' geworden.. hihi... stoer vrouwke en lief menneke.. hihi.. het is heel fijn geweest!
Ja, ja.. Goed werk heeft tijd nodig zullen we maar zeggen..

Samen plannen maken en de lonely planet lezen, iemand achterop de motor waarmee je effe overlegt welke weg we nou zullen nemen in plaats van weer stoppen en op de kaart kijken, iemand om mooie momenten mee te delen, iemand die met ideeen komt voor dingen die je zelf niet gedaan zou hebben, maar die achteraf wel heel tof zijn geweest, samen eten (en veel.. haha... ), iemand die je backpack even op je rug gooit of in de gaten houdt als je naar de wc moet ergens onderweg, iemand om een terrasje mee te doen, iemand waar je weltrusten of goeiemorgen tegen zegt, iemand om samen de drukke straten mee over te steken, iemand om lief voor te zijn, iemand die mijn rug insmeert (voor of na het verbranden.. hihi) iemand om mee te kletsen, iemand waarmee je even overlegt over de hotelkamer, of de prijs van iets, of iemand waarmee je over mensen kletst in het nederlands.. hihi (ja ik weet het.. heel slecht.. maar wel leuk.. hihi.. zeker als het over locals gaat of lokale kindjes..) iemand om diepe gesprekken mee te voeren (in je eigen taal) over het leven, over gevoelens, over de toekomst, over twijfels, onzekerheden, over mijn verdere reis etc, iemand die een theetje voor je zet, iemand die lacht om je grapjes, iemand die me een spiegel voorhoudt kortom: een maatje!

En nu is dat maatje weg.
Ik was alleen op reis toen Jonno kwam, ik ben nu weer alleen en toch voelt het effe anders...
Gevoelens zijn soms niet altijd wat we verwachten of hopen wat het gaat worden. Dat maakt mensen verdrietig, maar er komen andere gevoelens voor in de plaats.

Nu hangt hij ergens in de lucht... alleen... in een vliegtuig met nog veel uren voor de boeg met zijn gevoelens en gedachten, naar zijn leventje in Eindhoven en ikke is hier.. en moet nieuwe plannen maken voor de volgende stad, voor de volgende bestemming, maar het valt me effe zwaar..

Maar.. das ook een goed teken, want dat betekent dat we veel dingen gedeeld hebben die de moeite waard zijn geweest!

Zoals HaLong Bay.
Hier zijn we 4 dagen en 3 nachten rondgetourd.
Met de bus naar de haven, toen met de boot door de gigantisch mooie natuur (en zelfs een nachtje op de boot geslapen), in een kajak door de 'bergen' die in het water liggen doorgevaren, in grotten gelopen en op een motorbike over het eiland Cat Ba getourd. Super gaaf!!
De Vietnamese organisatie laat te wensen over, maar de ervaring an sich was SUPER!!!

Vanuit HaLong City hebben we een lokale bus geregeld naar Nihn Bihn. Een stad die 1 grote bouwput is, maar die als je ong 6 km fietst(tjsa... vanwege de stroomstoring geen petrol.. dus geen motorbike.. en dus op de fiets... terwijl het dik 30-35 graden is met een luchtvochtigheid van zo'n 80%.. oelalala) super super mooi is!

Hier hebben we in 2 dagen lekker wat gefietst langs lokale dorpjes, naar de Trang An Grottoes geweest waar een vrouwtje ons ong 2 uur heeft rondgeroeid in een bootje door mooie natuur en grotten.. (oeps.. was effekes vergeten dat ik grotten niet zo heeeeeeeeeeel erg gaaf vind.. oftewel.. gewoon NIET gaaf als ze heel donker zijn en als ik niet weet vantevoren hoe lang ik er in ga zijn... Brrr.. ikke niet happy.. ikke zelf effe flink bang en over de zeik.. hihi...maar achteraf was het wel weer okay.. hihi.. én zeer zekers de moeite waard!!!)

Ook zijn we naar de Dich Long Pagoda geweest en de Thai VI tempel.
´s Avonds lekker lokaal wezen eten hier, dat was weer erg tof!
De mensen hier zijn echt heel aardig en lief en ook al spreken we elkaars taal niet, het komt met handen, voeten en een lach helemaal goed.

Ook waren er hier vrouwen die een Engels praktijk examen hadden afgelopen maandag en die wilde graag nog even oefenen met ons.. hihi...
Wij met één zo'n vrouwtje naar huis geweest en daar een paar uurtjes zitten 'kltesen' oftewel steeds dezelfde vragen stellen en beantwoorden.. maar wel tof om iets meer bij het Vietnamese leven te staan. Iets te horen over werk, huisverting, inkomen, huwelijk, kinderen etc etc. Interessant. En bevestigend dat dit toch echt géén arm land is. Het is zo ontzettend veel meer ontwikkeld dan de andere landen waar ik geweest ben, en zeker in vergelijking met buurland Cambodja.
Goede infrastructuur, betaalbaar lokaal eten, geen zwervers op straat, dikke auto's en motors, onderwijs voor iedereen (jongens en meisjes), veel mensen die zelf een terrasje doen of een ijsje eten zo op straat, Vietnamezen die op vakantie gaan, etc etc.

Daarna door naar de laatste stop samen, in Ha Noi.
Super groot!!! Super druk verkeer.. nog drukker lijkt wel dan Saigon :)
Goed de tijd genomen om bewust te zijn van de laatste dagen samen travellen, lekker rondgelopen en fotokes gemaakt, Westers gegeten (of in ieder geval iets waarvan Vietnamezen dachten dat het Westers was.. haha) en naar het Ho Chi Minh Complex geweest.
Wauw.. Aan alle kanten straalt het ervan af dat deze man erg erg erg belangrijk is (geweest).

Kortom: we hebben weer veel gedaan, veel gezien, veel genoten.
In totaal toch weer 8 plaatsen bezocht in 3,5 week tijd. Doen we goed!

Nu dus alleen een beetje verward van alles en weer zoeken naar de balans... Maar dat gaat wel weer komen. I know.
Dus no worries over het eerste deel van deze blog.
Ja ik voel me niet zo happy momenteel, maar ook daar ga ik wel mijn draai in vinden.. Heeft even tijd nodig.

Daarbij wél mijn visum verlengd met nog een maandje, anders zou ik maandag al weer het land uitmoeten... Heb het gevoel nog wat meer te willen zien hier in het noorden én ben daarbij nog niet klaar voor wéér een nieuw land.
Misschien effe een pas op de plaats? In plaats van hurry up?
Heb dus het besluit genomen nog even wat langer hier te blijven. Daarna vlieg ik naar alle waarschijnlijkheid (maar met mij weet je maar nooit ofdat de plannen nog wijzigen) naar Thaiand. Wil weer meer naar de yoga, de meditatie en hier waarschijnlijk ook wat mai thai en-of thaise massage cursus.
Daarna waarschijnlijk naar Myanmar.... Maar let's see.
Eerst vanavond, dan morgen, dan de volgende stap. Zoals het oude liedje van de New kids On the Block; step by step... hihi

In ieder geval thanks voor jullie lieve berichtje nog steeds.

En Esther, wat gaaf jou te lezen! Moest laatst nog aan je denken.. Klinkt goed die sportschool en dat vriendje! Happy for you!
Yvonne.. succes met jouw stukje. Groeipijn vind ik een mooie :)
Jip... Heb je al even niet meer gelezen, hoop dat geen nieuws goed nieuws is
Bertrand: thanks voor jouw tip! Klinkt wel tof! Maar eerst toch maar eens mét fleskes denk ik.. haha
Zussie... hoop dat de housewarming gezellig was.
Jan en Wil: hoop dat alles okay gaat bij jullie. Thanks in ieder geval voor alle lieve berichtjes!
Papa en mama, no worries: hoort er gewoon bij. Wil het niet zwaarder maken of doen lijken dan dat het is, maar wil ook niet verzwijgen dat ik het effe zwaar heb.. hoort bij het leven...
Een dikke zoen voor Rosi, Sabine en de Bruno, Marjo, Edwin, Mark en Dees.
Martien en Anita: Take care en veel succes de komende dagen weer.... Enne... zijn jullie een beetje extra lief voor mijn maatje? Thanks!

Liefs voor jullie allemaal

PS: ineens tijd over zeg maar.... dus mezelf 'effe' op internet gegooid en wat fotokes opgeladen van de laatste 3,5 week met De Jonno, zodat jullie ook een beetje een beeld hebben bij alle woorden.

http://picasaweb.google.com/nathalie.op.reis.azie/Vietnam#

Dan ga ik nu maar eens proberen te slapen ofzo.... Valt niet mee ben ik bang....

Doeiiiiiiiiiiiiiiii