Nieuws uit Oostenrijk

Het is weer eens tijd voor een update dacht ik zo, want wat is er weer veel gebeurd!

Daar ging ik dan met mijn tijdelijke autootje, met een vignet voor Oostenrijk geplakt op de voorruit, op naar Tirol, Westendorf om te leren paragliden!

Toen ik aankwam was de school al gesloten, ik had (natuurlijk) geen telefoon nummer van Didi, maar later is het toch allemaal gelukt en had ik mijn appartementje, dat Didi dus geregeld had, gevonden

Ik mijn spullen ingeladen en erna lekker gegeten at Didi´s place. In Bir (India) was ik Dietmar (maar dus Didi genoemd door iedereen… heel leuk om te weten is dat Didi oudere zus betekent in Hindi… hahah) tegengekomen en later had hij mijn deze school aanbevolen om te leren vliegen. Momenteel werkt hij hier als tandem piloot om ook weer geld te verdienen om in oktober weer terug te gaan naar Amazing India

De dag erna heb ik meteen mijn eerste tandem vlucht gekregen! Daarna zouden er nog twee volgen! De meneer van de kabelbaan is erg erg erg aardig en ik kreeg gewoon een gratis dagpasje elke keer dat ik omhoog wilde… Tof!

En toen was het maandag! Regen…. Dus de eerste dag werd een dag uitgesteld. Vliegen in de regen gaat niet echt zeg maar. Na wat theorie was de eerste dag school voorbij. Meteen werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Theorie examen zal ik in het DUITS moeten maken… whaaaa

Dan, de eerste dag trainingssloop. De eerste uitleg, het harnas, de glider en de eerste meters in de lucht. Ik schrok er zelf van… hahah… groundhandeling noemen ze het toch… ik had niet verwacht al te vliegen, maar het was tof!

De dag erna weer en de dag erna weer. In het begin steeds dezelfde fouten, daarna steeds minder.. Hard werken is het wel. 37 graden, volle bak in de zon, naar beneden vliegen, maar erna vol bepakt en bezakt met je harnas, de glider en helm etc weer die sloop op terug wandelen door het hoge gras… maar het gevoel was daar!

Toen de derde dag omhoog naar Siglinde. (300m verschil me het dorp) voor onze eerste hoogtevlucht, maar het weer werkte niet mee.. dan maar met de auto terug en morgen die eerste hoogtevlucht

Jep, de 4e dag was het zo ver! Dacht ik.. hahah… de eerste 3 van ons groepje van 4 waren geweest, toen was Nathalie en toen begon het weer te regenen… met de auto weer terug… maar… tatatatataaaa… de zon was weer daar en later die dag 4x!!!!! gevlogen. VET VET VET

De 5e dag helemaal naar boven, met de gondel naar de top die verschil heeft van zo’n 1000m met het landingsveld. En daar ging ik dan!!!!! Didi was vrij die ochtend en heeft mijn take off, wat vliegen en de landing gefilmd! Zo vettttt…dit gevoel voel je maar 1x in je hele leven! Je allereerste keer zo’n 15 minuten zelf vliegen en dan… veilig landen, met radio natuurlijk :) Vanessa gaf precies aan, nu naar links, nog even wachten, alvast uit je harnas komen etc etc etc… VLINDERS in mijn buik!! Helemaal vol van natural drugs vlieg ik de hele dag verder

De anderen gaan nog een keer naar boven. Ik kan en wil het niet.. Dit gevoel is zoooooo overweldigend, hoe kan ik dit in ong 30 min wegdrukken om weer helemaal klaar te zijn vol concentratie om in alle rust nog een keer te starten? Morgen weer een dag!

En zo volgen er later nog meer vluchten, met de leraar, met radio en later ook de eerste zonder radio
Op een heel warme dag stoppen we al met klas rond lunchtijd, maar ik wil wel nog een keer! Didi gaat mee naar boven, checkt voor de zekerheid mijn lijnen, geeft aan dat de wind goed is om nu te starten en ik start…. extra zenuwachtig, maar extra tof!
Weer een dag die gemarkt mag worden. De eerste hoogtevlucht zonder radio!

Later komen er nog een paar dagen om te marken bij. De eerste dag met een volle collaps (fijn dat ik met radio vloog, pfff… Otto vertelde precies wat ik moest doen, ik deed precies wat hij zei en stond uiteindelijke veilig weer op de grond.. later bleek toch echt mijn glider agressief te zijn… vandaar dat ik ook een andere gekocht heb)

Dan de dag dat we van de verre take off gingen… en ik het niet haalde, omdat ik niet genoeg warme lucht kon pakken om te stijgen en dus ergens veilig landde in een weiland :) Geen man overboord, want ik was goed geland en de auto haalde me op

Dan de dag dat ik helemaal alleen naar boven ging… Zelf de juiste take off gekozen had kijkend naar de wind, zelf alles voorbereid en gecheckt had, zelf helemaal gestart, gevlogen en geland ben!!!! Weer spannend en weer een dag om te marken…

De dag dat we naar Salve gingen, een andere berg om van te starten. Weer spannend!

Daarbij veel dagen gewoon lekker na het vliegen naar het zwarte meer. Na 18.00 gratis entree.. hihi… en dan lekker chillen, samen eten met Didi, naar wat vrienden in de buurt waar ik er ook een paar van ken uit India, een dag naar de sauna, omdat het echt herfst weer is, een middag naar de wasserette.. etc

Dan de dag precies voordat ik 2 jaar geleden naar Nepal vloog met mijn zus, 3 september 2011… was de dag dat Nathalie haar eerste crash had.. oeps… maar wat ben ik blij. Dat het in Oostenrijk gebeurde, dat de ambulance en de helicopter er zo snel waren, wat ben ik blij dat er mensen gekozen hebben om in de zorg te werken en dat ze dit zelfs in het weekend en in de nachten doen, dat er mensen werken in de keukens van het ziekenhuis en dat ik gewoon nog kan lopen!!!!!

2 gebroken wervels en een zijstukje daarvan (processus transversus) verder, en ik kan oprecht zeggen dat het goed gaat!

Ik raakte de grond erg erg hard zeg maar, vlakbij het landingsveld (ik dacht echt dat ik het zou halen….en had echt niet op die downwind en boom gerekend) en dat is ook een geluk. Binnen een minuut was er al hulp en werd het hele circus in gang gezet. Als die mensen er niet waren geweest had ik daar bij wijze van nog steeds gelegen… Bloeddruk meten, testen waar ik nog gevoel had, nekkraag om, zuurstofmasker op, infuus in mijn arm geprikt voor wat pijnstillers (ook voor het eerst in mijn leven, net als de helicopter… jammer alleen dat ik niets kon zien van het uitzicht… )

In het ziekenhuis ging het circus pas echt verder…Al liggend op de brancard word je van je kleren ontdaan, van de ene ruimte naar de andere gereden, voor de ene scan hier en de andere scan daar, iemand die wondjes schoonmaakt en uitkrabt, iemand die vraagt waarom je in stilte huilt etc

Dan uiteindelijk kom ik op een kamer met een oudere vrouw (lekker rustig, geen tv, alleen dat gesnurk.. hahha… heb er later zelfs oordopjes voor gevraagd..). Krijg ik eindelijk wat te drinken, maar moet ik ook naar de wc… met zo’n pot in bed.. hahha… lesje nederigheid is daar… en dan slapen. Ben er moe van.

Dan komt Didi (hoe lief) ook nog langs. Innsbruck ligt toch niet helemaal om de hoek. Hij heeft wat boekjes en sap en een dosis humor bij! Gezellig! Alleen doet lachen nog wel zeer… hahah.. fysiek dan he

De dag erna kan ik al met hulp tot de wc komen, kan ik al zittend in de douche en heb ik met de fysio op de gang GELOPEN!

De dag daarna kan ik al staand douchen, nog meer lopen op de gang, helemaal zelf naar de wc komen en gaan, de trap op en af lopen en mag ik dus naar huis???!!!! Big shock, maar later is die shock wat gezakt. Heb ik al mijn vragen gesteld en heeft Didi mij opgehaald.

Lekker charmant… in een rolstoel met een kort broekje aan.. en witte kousen tot aan mijn liezen van de anti-trombose… maar who cares? Ik voel me alleen kwetsbaar.. daar buiten,… ineens weer in de echte wereld.. Het ziekenhuis is niet tof, maar wel veilig.. nu besef ik nog meer hoe afhankelijk ik ben.. als ik die mensen druk voorbij zie lopen, al bellend, rokend en kletsend.. terwijl ik in de rolstoel wacht totdat Didi de auto voorrijdt.

Maar dan, muziekje op en op naar de Mac Drive. Voor een Mc Flurry voor Didi en frietjes voor mij! Om te vieren dat ik al weer naar huis mag!
En nu? Nu kan ik elke dag weer (veel) meer dan de dag ervoor. Nu al een paar dagen zonder pijnstillers bijvoorbeeld! Ik ben al naar het dorp gelopen (op en neer in mijn tempo zo’n 25 min) ben ik met de auto mee boodschappen wezen doen, etc
Mijn les in dit leven… nederigheid, ontvangen in plaats van geven (moelijk…..) , verplichte rust, even geen controle hebben…. Ze zijn er NU! Haha…

Dus probeer ik (lees het goed, ik probeer) van dag tot dag te leven. Eckart Tolle: de kracht van het nu. En ik moet zeggen.. dat gaat best goed.. al voel ik me soms lui, maar weet ik ook dat ik niets KAN doen… maar de halve dag in bed liggen.. beetje lezen enzo voelt nou eenmaal lui.. oeps… hahah…. Maar die dagen worden steeds minder.. Vandaag ben ik al weer 74.. een paar dagen geleden was ik nog 80 en morgen ben ik al weer 73… day by day.

Wanneer mijn gedachten uitgaan naar het boeken van een ticket naar India (originele plan rond 5 okt), of naar vliegen in Bir, lesgeven en zumba dansen, etc dan ben ik iets minder happy, dan is die controle dus weg, want ik weet gewoon niet wanneer ik dat weer kan. Dus dat probeer ik zo min mogelijk toe doen en ook dat gaat steeds beter. Ben momenteel gewoon best heel erg happy met wat en NU in mijn leven is.

In het ziekenhuis zeggen ze tussen de 2 en 3 maanden voor herstel… das een maand verschil… op een mensenleven NIETS op mijn leven nu best veel… haha…. Maar ik weet ook dat ik helemaal ‘genezen’ moet zijn voordat ik mijn backpack pak en terug ga naar India, daar waar ik in de Himalaya wil vliegen! Met al mijn vliegvrienden…. Dus.. dag bij dag en genieten van dat wat er is.
Verder… ons pap en mam komen vrijdag en waarschijnlijk ga ik met hen di de 20e weer meer terug naar Nederland. Dan kunnen we elkaar weer live zien! En ga ik ook met fysio beginnen! Zin in!

Bellen gaat helaas niet meer op mijn mobiel… die ben ik een keer tijdens een take off op de berg kwijtgeraakt.. oeps… weer zo’n dag.. maar ik koop denk ik gewoon weer even een pre-paidje en dan zet ik dat nummer wel weer hier, of anders laat een berichtje hier achter of mail me.

Verder wens ik jullie een heeeeeeeeeeel fijne week
Succes met het werk, de studies, de kinderen, het sporten, het denken en met vooral het leven leven! Met genieten van dat wat je hebt…. LEEF!