3x raden waar ik ben

Sooooooooooooooooooooooooooooo
Ja, de laatste dagen extra gedreven door adrenaline, aan de ene kant wil ik rustig lopen en het aankomen uitstellen, aan de andere kant wilde ik er het liefst al zijn.

De laatste nachten weer veel in mijn tentje geslapen (met anderen ´gekken´ op een veldje ergens in een dorp of op een weiland ergens beschut onder de bomen) om de grote groepen camino pelgrims-toeristen te mijden.
De zon komt steeds later op (7.45) en het is in Galicie echt KOUD in de ochtend maar nog steeds mensen die om 4.00! opstaan en hun nog niet gepakte tas gaan pakken met knisperende plastic zakken en 100 ritsen, kortom, Naathje heeft de etappes zo gepland om niet steeds in de file te hoeven lopen en kon lekker slapen!

De dagen heb ik laten lopen zoals ze mochten lopen.
Plande ik in het begin nog mijn kilometers de dag van te voren, nu liet ik me steeds meer verleiden door te voelen of ik wilde lopen en misschien ergens in een dorpje wilde blijven. MOOI.
Loslaten, loslaten en loslaten.

Dit betekent onder andere:
Dat ik in Villafranca een rustdag heb gehad na 8-9 km.
Dat ik een andere dag dik 40 km heb gelopen gewoon omdat het zo lekker voelde.
Dat ik bij David een nacht buiten heb geslapen, als enige pelgrim!
Dat ik een flyer zag voor een nieuwe refugio, die nog niet in de boeken staat, gerund door een NL man en een Italiaanse vrouw die elkaar hebben leren kennen op hun Camino, ook weer in mijn tent, maar na een heerlijk samen eten.
Dat ik mensen ontmoet heb die ik anders niet ontmoet zou hebben.
Dat ik een paar dagen echt samen heb gelopen met Julie, een Frans meisje die ook van thuis is begonnen en met wie ik echt conncetie voelde, dus opzij met het ik wil alleen lopen... hihi.
Dat ik eigenlijk plande om vandaag aan te komen, maar dat de adrenaline me riep om de laatste 2 dagen toch veel te lopen.

Gister was het plan om NIET aan te komen en zo´n 15 km voor Santiago te stoppen, maar Julie en ik liepen lekker en na de middag liepen we alleen in het bos (geen idee waar die honderden pelgrims ineens waren), we liepen in de geuren van de ecalyptes, zagen zelfs 2 hertjes het pad oversteken, in alle stilte, dus we bleven lekker doorwandelen, tot het signaal van de laatste 12.5 km.

12.5 km..... Dan is het vandaag toch nog haalbaar.....
Beide in de eigen gedachten, beide lopend in stilte.... we kijken elkaar aan en besluiten het te doen!
We gaan het doen! We gaan vandaag naar Santiago! JEUH!!!
Voel de adrenaline in mijn hele lijf, al doen de voeten zeer... haha.

De laatste km lopen voelen raar, maar goed.
Het laatste dorp, 5 km voor Santiago is toch het eindpunt voor Julie, ze is te moe en wil niet kapot aankomen na 2.5 maand lopen...........
What to do, want wil graag samen aankomen, maar heb nu mijn koppie staan op 28 aug....

We geven elkaar een dikke knuffel.
Hebben beide tranen en maken onze eigen weg.
Ben alleen begonnen en ga het ook alleen afmaken!

De laatste 5km zijn intens.
3 maanden lopen schieten door mijn hoofd, waar ben ik geweest, elke dag een beetje wandelen is toch anders uitgepakt dan ik had gedacht, het doet echt iets met je, de mensen, de ontmoetingen, mama in het ziekenhuis, natuur, vriendschappen die je maakt onderweg.

Dan terwijl ik de stad inloop heb ik weer even de schok van een stad.... Altijd raar na de beauty van de natuur.
Nog even een kleine pauze en dan toch door.
Het is raar om ineens dan toch zo dichtbij te zijn.
Dan zie ik de torens van de kathedraal en kan inschatten dat het minder dan een kilometer is.....

Lopen lopen lopen, de laatste van de 40km van vandaag
Verlies ik natuurlijk (in de stad meestal... hihi) de route en kom de kathedraal binnen via een zijportaal.
De kathedraal is mooi, maar raakt me niet echt en neem de hoofduitgang naar buiten en kom op HET plein.
Zie echt heeeeeeeeeeeeeeel veel pelgrims, maar eigenlijk niemand die ik ken.....

Na zo veel weken lopen, na zo veel stiltes en gedachten voel ik me ineens toch echt alleen.....
Mensen die zingen en elkaar omhelzen en Naathje daar alleen op het grote plein.
Mijn einddoel is daar, voel me doelloos en verloren in de drukte van de stad.
Zet me ergens in de zon neer met mijn rugzak, zonnebril op en laat de tranen maar komen.

Later met de rugzak weer op dwalend door de straten met straatmuzikanten. Ze geven me weer wat energie, maar voel me nog steeds wat hulpeloos.
Haal mijn certificaat (met ´pelgrims´ in de rij)en ontvang een mooi papier waar mijn latijnse naam op staat :)
Via de toeristen info zicht gekregen op wat betaalbare kamers, maar die liggen op 15 min lopen uit het centrum.
Later dwalend door de straten spreekt een man me aan, hij verhuurt kamers. 18 euro voor een nacht, in het centrum, prive
TOPPIE!!!!!

Had vooraf zin in Sangria om het te vieren, maar het voelt nu anders.
Met wat eenvoudig eten, wat smsjes dan toch naar bed.

Maar vandaag is het weer anders... hihi.
Vandaag op het plein gewacht vanaf 8.30 op Julie en wie zie ik daar?
Dirk, de Duister (ook gister doorgelopen....) een andere Duitser die ik vanaf mijn 40 km naar Los Arcos niet meer had gezien (paar keer de bus genomen, maar het afgemaakt!), de dame uit Zuid Afrika (ook gister aangekomen) Julian uit de USA, Nicolas uit Frankrijk en dan later ook Julie! (Ook in tranen)
Het Hongaarse vriendenstel met wie ik 2 nachten outdoor geslapen heb, Bernhard uit Italie samen met de Franse Pauline, de Italiaanse vriendinnen die in Roncevalles in dezelfde cabine sliepen als ik etc etc.

Vandaag is het ontmoetingsdag!
Vandaag ben ik niet meer alleen hier!

Papa belde ook nog en daar heb ik ook heel fijn mee gekletst! Doet me goed te horen hoe het thuis gaat en wat ons pap zijn plannen zijn.
Trots!

Om 12.00 was de pelgrims mis.
Om 11.30 al naar binnen en toen was het al vol.
Mensen houden hele banken gereserveerd met rugzakken (en nee het waren deze keer niet alleen de Duitsers), maar Julie en ik vonden een goed plekje op de onderkant van een pilaar.
Iedereen die voor onze neus kwam staan lief en vriendelijk op de schouder getikt totdat ze ook op de grond gingen zitten.... hihi.

Van de hele mis weinig verstaan (spreek beter Hindi dan Spaans....), maar het raakte me.
Zeker weer op de momenten dat er gezongen wordt.......
Tranen tranen en tranen.
Voel me geraakt!

Zoooooooooo raar!
3 maanden, je weet dat het moment gaat komen dat je aankomt, maar het lijkt zo ver weg en dan NU ben ik in Santiago...... Surrealistisch!
Moet een nieuw doel gaan vinden... hihi.... of het leven zoals ik de laatste weken meer deed maar gewoon over me heen laten komen....

Morgen op weg naar Fini (einde)sterre (wereld) en dan naar Muxia en dan.....
Plan was Barcelona, maar weet niet ofdat ik wel naar een andere grote stad wil..... en Mallorca, want door woont Leo en heb je ook veel mooie natuur.

Ga zo kijken voor tickets, maar denk dat het laat zoals het gaat.
Wandelen en dan wel zien, want voel dat ik niet in de juiste state of mind ben om zakelijke dingen te regelen, maar het is goed zoals het is.

Ik heb jullie deels up to date gebracht, meer verhalen, details en foto´s komen nog, maar de eerste, pure reactie staat over enkele minuten online voor jullie, lieve mensen die mij volgen, die geinteresseerd zijn in wat ik doe en meemaak en voel.
En ik deel het graag met jullie!

Had graag een hieperdepiep verhaal geschreven, maar de emoties zijn er nu eenmaal en dat is ook goed.
No worries dus, deze dame vindt haar weg wel weer, maar het kost me nog even wat tijd.......

De wereld was voor 3 maanden alleen maar lopen, eten en slapen en nu zal ik langzaamaan weer terug ´moeten´ gaan naar de ´echte´ wereld.

Maar ben
Dankbaar voor deze ervaring.
Dankbaar voor mijn gezondheid.
Dankbaar dat ik heb kunnen en mogen leren en groeien op mijn Camino.
Dankbaar voor de ontmoetingen.
Dankbaar voor de vriendschappen thuis.
Dankbaar dat onze ´moeder aarde´ zo mooi is en ik hier mag ZIJN.

Veel liefs uit SANTIAGO!